Η αρετή της υπομονής και το βάθος του πάγκου

Γράφει ο Αλέξης Σαββόπουλος

Το πόσο σημαντική ήταν η χθεσινή νίκη του Άρη επί του Αστέρα Τρίπολης θα το καταλάβουμε στην πορεία του πρωταθλήματος. Αρκεί η καταγραφή του γεγονότος ότι η ομάδα του Πάκο Ερέρα έχει πλέον στο +9 την ομάδα της Τρίπολης που έχει τον ίδιο στόχο, να εισέλθει δηλαδή στην πρώτη 5άδα. Βέβαια είχε δύσκολο πρόγραμμα αλλά αυτή η διαφορά που έχει ήδη δημιουργηθεί παρέχει το μαξιλαράκι ασφαλείας στους κίτρινους τώρα που… ζυγώνουν τα ντέρμπι.

Για να κερδίσει την πολύ αξιόλογη ομάδα του Σάββα Παντελίδη ο Άρης κοπίασε πολύ και χρειάστηκε να επιστρατεύσει όλες τις φετινές του αρετές. Πρώτα και κύρια την υπομονή του. Την πίστη στο πλάνο ως το τέλος. Δεν εκβίασε επιθέσεις, δεν βιάστηκε, δεν παρασύρθηκε από την κερκίδα. Προστάτεψε το μηδέν πίσω, γιατί ο Αστέρας είναι μια πολύ επικίνδυνη ομάδα στην κόντρα επίθεση και την κράτησε σε πολύ μικρό αριθμό τελικών, σε σχέση με όσες έκανε με ΑΕΚ και Ολυμπιακό.

Ο Άρης χτίζει μια πολύ γερή μεσοαμυντική γραμμή που αποτελεί το θεμέλιο πάνω στο οποίο βαδίζει. Όσο δεν δέχεται γκολ (ένα σε πέντε ματς και αυτό μάλιστα από δικά του πόδια), με την ποιότητα που διαθέτει θα το βρίσκει το γκολ κάποια στιγμή. Χθες απλά το βρήκε στο τέλος. Και να σκεφτεί κανείς ότι ο Μαβραϊ δεν έχει παίξει ακόμη στο πρωτάθλημα και ο Σιώπης μόνο κάποια λεπτά στο τέλος.

Όταν ο Ερέρα καταλήξει στους παίκτες που θα συνθέτους τους κεντρικούς χαφ και στην διάταξη (χθες ξεκίνησε με 4-3-3 και το γύρισε σε 4-2-3-1 στην επανάληψη) μπορεί να περιμένει ακόμη καλύτερες μέρες.

Μεσοεπιθετικά βέβαια ως το 70΄ ο Άρης ήταν λίγα πράγματα. Φλύαρη και ανούσια κατοχή της μπάλας, χωρίς ουσιαστική απειλή για την εστία του Παπαδόπουλου. Ο Γιουνές δεν είχε σύνδεση με τα χαφ ως την στιγμή που μπήκε ο Ναζλίδης, και αναγκαζόταν (κατόπιν εντολής βέβαια να βγαίνει εκτός περιοχής) με συνέπεια αυτή να μένει… ορφανή.

Από τον άξονα ο Άρης δεν μπορούσε να προσεγγίσει την περιοχή και έμεναν μόνο οι εμπνεύσεις του εξαιρετικού στο δεύτερο ημίχρονο Ματέο. Ο Άρης δεν απειλούνταν αλλά δεν απειλούσε σοβαρά και ο ίδιος. Το ματς πήγαινε… καρφί για το Χ μέχρι που μπήκαν Σιώπης και Μαρτίνες.

Οι δυο τους ανέβασαν την πίεση, έκλεψαν μπάλες και δεν είναι τυχαίο ότι από τα πόδια του Σιώπη ξεκινάει η φάση του πέναλτι στον Ματέο και είναι ο Μαρτίνες που «τελειώνει» το ματς με την άσιστ στον αργεντινό. Ο ορισμός του αλλάζω το ματς με τις αλλαγές από τον πάγκο όταν την ίδια στιγμή ο αντίπαλος προπονητής αναγκάστηκε να… αδειάσει δημοσίως της δικές του κινήσεις από τον πάγκο. Το έχω πει πολλές φορές και το ξαναλέω. Το βάθος που έχει η ομάδα του Ερέρα θα του δώσει πόντους στην πορεία της σεζόν. Αρκεί να καταφέρει να το διαχειριστεί ο καταλανός τεχνικός.

Βέβαια οφείλει να διορθώσει λίγο την επιθετική του λειτουργία αλλά μην ξεχνάμε ότι χθες έλειπε και ο Μπρούνο Γκάμα και άρα μια λιγότερη απειλή για την εστία του Αστέρα. Όσο κερδίζει, παίρνει και τον χρόνο που χρειάζεται για να διορθώσει τις ατέλειες. Για τον Ματέο κρατώ την πολύ όμορφη ατάκα του Ερέρα για τον δανεισμό του και την προοπτική να τον κάνει δικό του ο Άρης: «Έχουμε χρόνο ακόμη, ως τότε ας τον απολαύσουμε». Η αλήθεια είναι ότι αξίζει τον κόπο. Τρία γκολ, μια ασιστ, δυο κερδισμένα πέναλτι, δέκα τελικές, δεκαέξι κλεψίματα. Τι άλλο να κάνει δηλαδή ο άνθρωπος…

Η νίκη ρεφάρει την ήττα στα Γιάννενα, και μαζί με την ισοπαλία στην Τούμπα… διορθώνει λίγο και την ψυχολογία του γκρουπ που τσαλακώθηκε από την κρύα ήττα από τον ΠΑΣ. Ο Άρης πάει στη Νέα Σμύρνη με τον αέρα του 4 στα 5 και την διάθεση να πάρει ακόμη μια νίκη που θα τον πάει με άλλες πλέον προϋποθέσεις στα τρία σερί ντέρμπι που έπονται με ΠΑΟΚ, ΑΕΚ και Ολυμπιακό.

ΥΓ. Η κίνηση του Βέλεθ στο δεύτερο γκολ, όταν κλέβει την μπάλα και βγάζει την ομάδα του στην αντεπίθεση, ανοίγοντας ο ίδιος με την κίνησή του ως εξτρέμ το πλάτος του γηπέδου, είναι η διαφορά του Άρη με πολλές ομάδες της φετινής Σούπερ Λιγκ.

ΥΓ2 Η διαιτησία του Κουμπαράκη χθες χωρίς να κάνει το μεγάλο λάθος ήρθε να επιβεβαιώσει την ανάγκη που έχουμε για ξένους διαιτητές. Η καχυποψία δεν φεύγει εύκολα…